Franse luitmuziek uit de 17de eeuw
Strelende vingers beroeren de snarenweelde van de luit in poëtische, fragiele tafereeltjes van verboden of verloren liefde. De subtielste muzikale uiting van de Franse barok.
Deze muziek is geschreven voor een elfkorige luit (koren zijn dubbel snaren), die in de 'nouveau ton' wordt gestemd, een nieuw soort stemming die zich resoluut distantieert van de renaissancestemming. Men speelt de luit niet maar 'on touche le luth', wat onmiddellijk de delicatesse suggereert waarmee er moest worden gespeeld. De beroemdste bundel is ongetwijfeld La Rhétorique des Dieux van Denis Gaultier. De muziek moet vertellen zoals een redenaar, die een betoog houdt vol affect.
De meeste stukken zijn gebaseerd op de dans, die echter slechts als ritmisch uitgangspunt dient voor de retoriek. Vele stukken hebben poëtische titels of zijn hommages aan beroemde personages uit die tijd. Vaak werden deze 'dansen' gebundeld in een suite voorafgegaan door een 'prélude non mesuré' (improvisatorisch voorspel).
Philippe Malfeyt speelt werk van Ennemond en Denis Gaultier, Pierre Dubut, François Gallot, Charles Mouton, Robert de Visée... op een 11-korige luit van Stephen Murphy.