Het kruim van de Portugese tekst- en muziekschrijvers mocht haar bij deze het hof maken. Een wonderschone avond ligt in ´t verschiet.
"Ik wil vreugde; melancholie doodt me langzaam.”
(Clarice Lispector, uit A Via-crucis do Corpo)
Omdat Fado, de noodlottige, soms onbeminde Fado alsnog vreugde kan weerspiegelen, en omdat vreugde en melancholie de keerzijden kunnen zijn van dezelfde medaille, kijkt dit nieuwe album in het hart alledag - de duisternis en de glorie. Het is een oprecht portret dat zowel rauw als gevoelig is, van anonieme mensen die je voorbij ziet gaan op straat, de mensen om de hoek, waar dan ook in het land waar we leven of aan de andere kant van de oceaan.
Twaalf levensechte personages in twaalf gezongen verhalen over het leven zoals het nu is, geschreven door enkele van de grootste hedendaagse Portugese auteurs.
Zij zijn het zout van deze aarde, degenen die zich door de dagen heen worstelen in hun thuisland of op een plek die ze geen thuis kunnen noemen. Elk stuk is een weerspiegeling van ieder van ons. Laten we ze horen.
(Cristina Branco)
--
Cristina Branco (1972) behoort tot de groep jonge musici die midden jaren negentig in de fado een nieuwe expressievorm ontdekten en hieraan een eigen verrassende interpretatie gaven. Wat Branco met deze groep gemeen heeft, is respect voor de traditie en de drang deze te vertalen naar vernieuwende vormen. Branco ontwikkelde in de loop der tijd een geheel eigen stijl en treedt op met een traditionele groep musici (zang, piano, Portugese gitaar, gitaar en basgitaar). Kenmerkend voor Branco’s muziek zijn haar lichte, warme en tegelijk doorleefde stem, een mengeling van traditionele fado's, eigen thema's en volksliedjes waarbij ze zorgvuldig de teksten van de beste Portugese dichters uitkiest.
Cristina Branco vernieuwt de fado beetje bij beetje en verrijkt haar muziek telkens met delen jazz en andere wereldklanken. Tel Branco’s warme stem daarbij op en haar traditioneel bezette ensemble en u weet: dit wordt een wonderschone avond.