Vanuit een ver verleden weerklinkt een instrument dat vertrouwd aanvoelt, wachtend om te worden herontdekt.
De Nyckelharpa (zweedse viool) is voornamelijk bekend uit de Zweedse muziek. In de 15de eeuw genoot het instrument zekere bekendheid binnen Europa. Pas in de 17e eeuw werd het instrument in onze streken geïntroduceerd dankzij Praetorius, een Duits componist van vroege barok, maar het instrument is ondanks zijn welluidendheid terug in de vergetelheid geraakt. Weinig mensen zijn zich dan ook bewust van de plaats dat dit instrument in de muziekgeschiedenis inneemt en welke organische kracht verscholen zit in de kenmerkende en enigszins bizarre vorm van het instrument.
De Nyckelharpa wordt door Didier François op een meesterlijke manier aan het publiek voorgesteld, puur en akoestisch, met een verscheidenheid aan stijlen. Geen repertoire van Zweedse volksmuziek dus, maar compomisten als Bach en Ysaye. Maar ook een Spaanse buleria en jazz thema's zoals Crystal bells van Charlie Mariano. Voor elk wat wils dus, met speciale zorg voor een genre-overschrijdende eenheid.
De rode draad doorheen de muziek van Didier François is de herontdekking van dat ene vergeten instrument, de rijkdom van zijn klankenpalet en het terugvinden van lang vergeten klanken en emoties die diep in ons nog steeds heel vertrouwd aanvoelen.