Artur Fernandes, Filipe Cal, Filipe Ricardo en Francisco Miguel vormen een uniek kwartet dat het publiek over de gehele wereld met verbazing vervult, hen verleidend met de klank van het diatonische accordeon, een instrument dat zij op een bijzonder originele manier benaderen en uitdiepen. Het resultaat hiervan is het welluidende Alento (2011), een album dat met lof werd onthaald, waarin de dialoog tussen muziek en internationale culturen tot uiting komt. Op Alento is het beste wat Danças Ocultas heeft voortgebracht en vormt de basis voor hun huidige concerten.
Danças Ocultas werd vereerd om een speciale set te spelen op het Womex Festival en kreeg een staande ovatie van het publiek in het Chiang Kai-Shek Cultural Center in Taiwan. Het zijn slechts twee voorbeelden van hoe het publiek zich herkent in hun universele geluid.
--
Het diatonische accordion (in Portugal ‘concertina’ genoemd) is een instrument dat ontstond in de eerste helft van de 19e eeuw en later door verschillende Europese instumentenbouwers werd geperfectioneerd. Vandaag herinnert de klank vooral aan de tijd van voor de intrede van de LP’s en de radio. Het instrument is haar dromen echter nooit verloren.
In mei 1989 zetten Artur Fernandes, Filipe Cal, Filipe Ricardo en Francisco Miguel koers naar een gemeenschappelijke droom, werkend aan hun muzikale vakmanschap terwijl ze bestudeerden hoe ze hun instrument anders konden gebruiken, weg van de folklore. ‘De wil van de concertina’ indachtig schreven ze er nieuwe muziek voor, een periode waaraan Danças Ocultas zijn naam heeft ontleend. In 1996 maakten ze hun gelijknamige debuutalbum met een repertoire van composities van voornamelijk Artur Fernandes.
Nadien brak een avontuurlijke periode aan met meer oog voor het artistieke. Er volgenden talloze contacten met andere muzikanten, evaringen op het podium, reizen en samenwerkingen. Ze stippelen de route uit naar hun tweede album, Ar, waarin hun muzikale grammatica ontkiemde. Het nieuwe album ging gepaard met enkele technische hoogstandjes zoals de speciaal gebouwde ‘basconcertina’.
Het verder uitdiepen van hun muzikale grammatica leidde tot de samenwerking met choreograaf Paulo Ribeiro, voor wie Danças Ocultas originele muziek componeerde, maar ook tot hun derde album, Pulsar (2004). De klank, het ritme en de harmonie speelden tussen verleden en toekomst, in dialoog met de hedendaagse esthetiek.
In 2009 volgde hun derde album, Tarab. De titel is Arabisch voor de staat van verlichting, blijdschap en geestelijke verbondenheid die ontstaat tussen artiest en publiek gedurende een een goed uitgevoerd concert. Tarab is extase. Tarab is het doel van de muziek en van zij die muziek maken. Het album zorgde voor een nieuw elan binnen de groep, een dynamische herinterpretatie van hun gedeelde weg en bevestigde voor hen de gedachte dat muziek de universele taal van broederschap is.
Artur Fernandes, Filipe Cal, Filipe Ricardo en Francisco Miguel vormen een uniek kwartet dat het publiek over de gehele wereld met verbazing vervult, hen verleidend met de klank van het diatonische accordeon, een instrument dat zij op een bijzonder originele manier benaderen en uitdiepen. Het resultaat is het welluidende Alento (2011), een album dat met lof werd onthaald, waarin de dialoog tussen muziek en internationale culturen tot uiting komt. Op Alento is het beste wat Danças Ocultas heft voortgebracht en vormt de basis voor hun huidige concerten.
Danças Ocultas werd vereerd om een speciale set te spelen op het Womex Festival en kregen een staande ovatie van het publiek in het Chiang Kai-Shek Cultural Center in Taiwan. Het zijn slechts twee voorbeelden van hoe het publiek zich herkent in hun universele geluid...
(Jorge P. Pires)