Dit project is beetje bij beetje gesmeed, zonder haast, warm gemaakt door verschillende vragen van festivals.
Toen Raül een e-mail kreeg van Maria Mazzotta met de vraag om samen te werken, moest hij vanwege zijn drukke agenda weigeren, maar hij werd verliefd op haar stem. Na een paar jaar, tijdens een reis naar Puglia in april 2022 maakten ze van de gelegenheid gebruik om elkaar te ontmoeten en samen te spelen. Tijdens die ontmoeting leerde Maria hem heel wat liederen uit het traditionele repertoire van Zuid-Italië en terwijl ze aten vertelde ze hem het verhaal van de pizzica taranta en wat het betekende in de samenleving van Zuid-Italië in het begin van de twintigste eeuw: vrouwen die aan depressies leden werd verteld dat ze waren gebeten door een tarantula en het enige tegengif om het verdriet dat hen bezat te overwinnen was om zich in trance over te geven aan het ritme van de pizzica, dansend, zingend en schreeuwend op een manier die in de samenleving niet was toegestaan.
Toen Raül van het Festival Clássics in Barcelona de opdracht kreeg om een stuk te schrijven over metamorfose, dacht hij meteen aan het repertoire dat Maria hem in Puglia had geleerd - een tegengif die ons kan transformeren in andere mensen, in hemellichamen die door de ruimte zweven en hun lichaam vergeten. Raül wou de behoefte om in trance te geraken uitleggen door muzikaal een boog te trekken die de samenleving van die tijd perfect beschreef: slaapliedjes, begrafenisliederen, religieuze melodieën... tot hij bij de pizzica kwam met zijn heidense en wilde boodschap.
Het album gaat uit van klassieke instrumenten uit onze geschiedenis en liturgische muziek zoals zang, koor, orgel en gitaar, om een populaire en tegelijkertijd eigentijdse herlezing op te bouwen die ontwapent door zijn schoonheid, maar ook soms speelt met leegte en stilte en dan weer de avant-garde opzoekt. Een werk dat met kleine gebaren veel zegt en dat in zichzelf een verhaal vertelt dat, langs religie, werk en verdriet, leidt naar de noodzaak om te zingen als een bevrijding.