Elegante Franse luitmuziek uit de barok, hetzij verfijnde Duitse composities aan de vooravond van de romantiek.
Progr. I - L'amant malheureux (Franse luitmuziek uit de 17de eeuw)
Strelende vingers beroeren de snarenweelde van de luit in poëtische, fragiele tafereeltjes van verboden of verloren liefde. De subtielste muzikale uiting van de Franse barok.
Deze muziek is geschreven voor een elfkorige luit (koren zijn dubbel snaren), die in de 'nouveau ton' wordt gestemd, een nieuw soort stemming die zich resoluut distantieert van de renaissancestemming. Men speelt de luit niet maar 'on touche le luth', wat onmiddellijk de delicatesse suggereert waarmee er moest worden gespeeld. De beroemdste bundel is ongetwijfeld La Rhétorique des Dieux van Denis Gaultier. De muziek moet vertellen zoals een redenaar, die een betoog houdt vol affect.
De meeste stukken zijn gebaseerd op de dans, die echter slechts als ritmisch uitgangspunt dient voor de retoriek. Vele stukken hebben poëtische titels of zijn hommages aan beroemde personages uit die tijd. Vaak werden deze 'dansen' gebundeld in een suite voorafgegaan door een 'prélude non mesuré' (improvisatorisch voorspel).
Philippe Malfeyt speelt werk van Ennemond en Denis Gaultier, Pierre Dubut, François Gallot, Charles Mouton, Robert de Visée... op een 11-korige luit van Stephen Murphy.
Prog. II - Lautengalanterie (Duitse luitmuziek na Bach)
Dertien koren op één luit zingen, zuchten, bekoren de oren met klinkende krullen en klatergoud, rococo en fin de siècle, cantabile en Empfindsamkeit, Duitsland aan de vooravond van de romantiek.
Wanneer de luit overal in Europa op zijn retour is, kennen Duitsland en Bohemen nog een revival. Het instrument krijgt 13 koren (dubbelsnaren) en werd getheorbeerd (de bassnaren werden bevestigd aan een tweede langere hals) waardoor de bespeelbaarheid op de limiet komt van het fysiek mogelijke, waarmee de luit aan de vooravond van de negentiende eeuw dan ook zijn doodvonnis tekent!
Het repertoire volgt de mode van de post-Bach periode: Sonates, Partitas, Concerto's en thema's met variaties. De stijl zet zich af van de barok, geen suites en contrapunt meer, maar goed in het gehoor liggende 'galante' melodieën, ondersteund door eenvoudige harmonieën en frisse rococoversieringen.
Tegelijkertijd gaan sommige luitisten veel emotionelere muziek gaan schrijven, vol met 'clair-obscur' effecten en 'Sturm und Drang', waarbij ze zich aansluiten bij de zonen van Bach en voorlopers worden van de romantiek.
Belangrijke componisten zijn Adam Falckenhagen, Ernst Gottlieb Baron, Joachim Bernard Hagen, Rudolf Straube, Karl Kohaut, Johann Kropffganss, Wolff Jakob Lauffensteiner... Phiplippe Malfeyt bespeelt een 13-korige getheorbeerde barokluit van Hendrik Hasenfuss.