Marcel

Wat heeft OLLA VOGALA toch met vissen? In hun beginperiode droegen ze oud-Nederlandse karper-recepten voor, en sindsdien worden hun cd-boekjes steevast gesierd door de meest vreemdsoortige vissen.
Dit is bij de net uitgekomen schijf 'MARCEL' niet anders. Bovendien kunnen we lezen dat de bewuste Marcel meer dan een eeuw geleden een wetenschapper was die bezeten was van vissen, en uiteindelijk vermoedelijk na een heroïsch gevecht met een vis - ook als vissenvoer aan zijn einde kwam.
Vreemd dat een groep met een groepsnaam die verwijst naar vogels toch zo'n visfascinatie aan de dag legt. We moeten groepsbrein Wouter Vandenabeele hierover toch echt eens aanspreken.

De muziek is trouwens gewoontegetrouw ook weer subliem. Deze groep heeft gewoon nog geen enkele slechte plaat gemaakt, en zal dat volgens mij ook nooit doen. Toch blijven ze zichzelf zeker niet herhalen. De bezetting groeide van piepklein naar reuzengroot, en krimpt op deze plaat weer in tot ongeveer een octet plus zangers. De muziek evolueerde van bewerkingen van klassieke muziek van Monteverdi over een soort van mengvorm van West-Europese, Arabische en Afrikaanse traditionele muziek tot eigen composities. Ze werden ooit een folkbigband genoemd maar leunen nu wellicht dichter bij jazz aan. Vijf jaar geleden kon hun muziek wellicht bombastisch genoemd worden, nu zijn er veel composities die gerust het etiket minimalistisch opgekleefd mogen krijgen. En toch blijft de muziek altijd typisch 'Olla Vogala'.

Zang is altijd al een belangrijk element geweest bij Olla Vogala. Soms met de eigen vaste zangers (en de eersten waren Ludo Vandeau die we ook kennen als oudgediende bij AMBROZIJN en van zijn eigen groep BODIXCHEL, en de Gentse Algerijn Djamel), soms met gastzangers en zangeressen van over de ganse wereld.
Als we deze jongste plaat onder de loep nemen dan valt meteen op dat de klassiek geschoolde zangeres Soetkin Baptiste (die intussen wereldberoemd is in Vlaanderen dankzij de selectie van Ishtar voor Eurosong) dé stem van de groep geworden is. Ludo Vandeau neemt hier slechts één nummer voor zijn rekening, en dit nummer werd op de cd-voorstelling trouwens ook door Soetkin Baptiste gezongen. De Gentse Algerijn Djamel is op de nieuw plaat helemaal niet meer te horen.
De Nederlandstalige teksten zijn ditmaal hoofdzakelijk van de hand van de Gentse dichter Gerardt 't Zand. Deze man duikt wel vaker op in disciplineoverschrijdende projecten. Het is niet de eerste maal dat hij samenwerkt met VDA. In het cd-boekje van VDA's 'CHANSONS SANS PAROLES' werd al een wondermooi gedicht van de man gepubliceerd. Verder krijgen we ook nog een stuk of wat Franstalige nummers. Zo wordt in 'La vie dans la forêt' een extract uit de Tristan & Isolde-legende verhaald.
Eén van de vorige grote projecten waaraan VDA meewerkte was TRANSPIRADANSA, een soort van wereldbalbigband, die in hun repertoire niet alleen West-Europese traditionele dansen zitten hebben, maar al even graag uitpakken met Salsa, Argentijnse Tango, Samba en allerhande ritmes en dansen van over de ganse wereld. Eén nummer werd overgenomen van Transpiradansa: de tango ' La Luna'. Het arrangement werd wel herwerkt. De tekst van Peter De Rop is zeer eenvoudig en repetitief, maar blijft wellicht hierdoor meteen dagenlang in je hoofd hangen. Ook de 'Danse des Poissons' is te omschrijven als tango. Anne Niepold beroert haar diatonische accordeon als was het een bandoneon.
Een aantal composities zou ik zelf als 'minimalistisch' durven te catalogeren. Ik denk dan bijvoorbeeld aan de afsluiter 'epiloog - november' met een neuriënde piano, 'La retraite du poisson - Part I' en vooral 'De Liefde'. Wim Mertens is niet ver weg.
'Chanson pour Marcel' is dan weer jazzy. Is dat een dobro die zich naadloos verenigt met de stem van Soetkin Baptiste? Volgens het CD-boekje niet. Misschien weet iemand van onze lezers wat het dan wel is.
Blazers hebben altijd al een belangrijke rol gespeeld in de muziek van Olla Vogala. Vooral de saxen van Marc De Maeseneer zorgen steevast voor een vette groove. In 'Réflections de Marcel' wordt hij geassisteerd door trombonist Frederik Heirman. Schitterend gewoon.

Kortom, de nieuwe plaat van Olla Vogala is zoals altijd 'anders dan vroeger', maar blijft toch typisch Olla Vogala en is van een zeldzaam hoog niveau. Nu de bezetting kleiner geworden is hoop ik dat de langverdiende doorbraak in het buitenland er eindelijk aankomt.