Folkforum.nl

Kamermuziek, klassiek, fanfare, bigband, hedendaags klassiek, wereldmuziek, jazz. Je vindt het allemaal terug in de spannende muziek van de Belgische wereldband Olla Vogala. Voor bandleider/componist/violist Wouter Vandenabeele lijken geen genregrenzen te bestaan. Tango, Count Basie, Frans chanson, gedragen Vlaamse poëtische liederen, gevoelige klassiek getinte instrumentalen, het bijt elkaar in zijn aanpak geenszins.

Bovendien is Vandenabeele avontuurlijk aangelegd en schuwt hij verandering en experiment dus niet. Op het nieuwe Olla Vogala-album Marcel schroeft hij de Arabische invloed wat terug, terwijl hij ruim baan geeft aan de klassiek geschoolde stem van de jonge talentvolle zangeres Soetkin Baptist.

Je zult haar snel beter leren kennen. Als voorvrouw van de groep Ishtar vertegenwoordigt Soetkin Baptist in mei namelijk België op de Eurovisie Songfestival. In het lichtklassiek (!) huppelend vrolijke nummer dat ze daar brengt kan ze slechts een beperkt deel van haar zangcapaciteiten kwijt. Die gaan bij dit 22-jarige talent, dat eerdaags afstudeert aan het Lemmens-instituut in Leuven, veel verder dan dat. Het overige repertoire van Ishtar duidt daar al op, maar de weidse aanpak van Olla Vogala openbaart haar kwaliteiten in volle omvang.

Zo laat ze in Al de woorden heb ik gestolen haar gevoelige zang eruptief hysterisch escaleren in een soort tarantella-gekte á la Lucilla Galeazzi gekoppeld aan traditioneel geschetter zoals we dat kennen van onder andere de Galicische zangeres Mercedes Peón; zingt ze het lichtgetinte olijke Franstalige chanson Achille minder klassiekerig; en is haar zang bij enkel een gevoelige piano (Mairan's Florejan Verschuere) in het requiem-achtige November louter instrumentaal.

Olla Vogala, dat ooit met wel vijftien à twintig muzikanten het podium bevolkte, doet het nu met een kern van negen. Maar in de ensemble-brede stukken, klinkt de band nog even imponerend als toen. Een instrumentaal stuk als Le Combat de Marcel avec le Poisson getuigt daarvan. En zo vitaal juichend als de strijkers de vet groovende baritonsax (Marc De Maeseneer) bijvallen in Al de woorden heb ik gestolen is daar ook al zo'n goed voorbeeld van. Alle sterke kanten van dit Olla Vogala komen in dit bijzondere nummer - met aanstekelijke melodie - samen. Ik noemde al Baptists vocale strapatsen, maar niet minder vermeldenswaard zijn de inventieve percussie, de virtuoze accordeon (An Niepold), het subtiele fiddlewerk inclusief pizzicato en de geraffineerd naar een climax toewerkende compositie. Luister hier naar een fragment van Alle woorden heb ik gestolen.

Een nagenoeg even wonderschoon nummer is Mijn hoofd is nog te klein, net als Al de woorden heb ik gestolen een gedicht van Gerard 't Zand. Het is wat intiemer met veel pizzicato en lyrische blazers, wat uiteindelijk leidt tot een tot een onder de huid kruipend duet tussen enkel een vloeiende stem en een prachtig warmschorre trombone (Frederik Heirman).

Onder de vijftien nummers twee aanstekelijke tango-achtige stukken (waarvan La Luna op een tekst van Peter De Rop in een iets verfijndere versie te horen is dan op de cd Transpiradansa!) én tot mijn grote genoegen hoor ik in Zonder angst voor het verlies de rust uitdragende zang van good-old Ludo Vandeau bij een subtiele dobro (Gijs Hollebosch). Dat dit gekoppeld wordt aan Count Basie-achtige bigband-intermezzo's van de blazers, tekent het boeiende karakter van dit album. Duidelijk geen doorsnee-document.