Ik heb het altijd al geweten: er is iets tussen Olla Vogala en de vissen. Niet dat ik ooit veel moeite gedaan heb om te achterhalen wát het precies is, maar het valt wel op. Bijvoorbeeld op het prachtige artwork waarin de n-de Olla Voga-la plaat gestoken is, maar ook in het inleidende stukje dat je in het bijhorende boekje vindt.
Enfin bref, we zouden het hebben over de muziek op deze nieuwe plaat. Daarover zijn we snel uitgepraat: onze kast met superlatieven is name-lijk niet zo rijk gestoffeerd als we zelf wel zouden willen.
U begrijpt wat we bedoelen? Oké, dan nu ter zake: Soetkin Baptist (wat lijkt ze toch goed op Goedele Liekens als ze een beetje afwezig kijkt) heeft ondertussen school gemaakt als TV-ster bij Ishtar, maar wat belangrijker is: hier demonstreert ze voluit haar onbeperkte vocale mogelijkheden. In Al die Woorden Heb Ik Gestolen bijvoorbeeld, is ze bijzonder acrobatisch bezig, zonder vangnet, maar ook zonder ongevallen. Naast het feit dat Soetkin uitgebreid op de voorgrond treedt, verwelkomen wij de terugkeer van onze meest favoriete zanger, Ludo Vandeau (zij het op slechts één nummer), en het feit dat Olla Vogala nog meer veelzij-dig uit de hoek komt dan vroeger ooit het geval was.
Nu eens denk je aan de Koyanisqatsi-soundtrack van Philip Glass, dan weer loert Simon Jeffes' Penguin Café Orchestra om de hoek. Nu eens hoor je onvervalste tango, dan weer het mijmerende minimalistische dat je ook bij Einaudi vindt. Dit is kortom een plaat die evenveel jazz en wereldmu-ziek in zich heeft als folk.
Het maakt van Olla Vogala de supergroep die het al jaren is, maar Marcel is wel met voor-sprong het beste wat we hen ooit hoorden spelen, en dat wil nogal wat zeggen. Onmisbaar. Punt!
Dani Heyvaert - Mazzmusikas 094