Sublieme wereldmuziek met invloeden uit de flamenco, jazz, Oosterse muziek en Zuidamerikaanse klanken

Sublieme wereldmuziek met invloeden uit de flamenco, jazz, Oosterse muziek en Zuidamerikaanse klanken. (CD Recensie)
Het is nog niet zo lang geleden dat we hier op Folkroddels de nieuwe plaat 'ALMA' van DAZIBAO bejubelden. Dazibao klinkt wondermooi dankzij het prachtige samenspel van vier muzikanten: twee diatonische accordeons, een percussionist en een gitarist/luitspeler.
Deze laatste, Karim Baggili, heeft nu ook een plaat uitgebracht met eigen composities. De groep die hij om zich heen gegaard heeft, heet toepasselijk het 'Karim Baggili Quartet'. De muzikanten hebben stuk voor stuk al hun strepen verdiend in jazz- en/folk-middens.
Zo speelt de celliste Kathie Winter al sinds 1993 bij de Waalse topfolkgroep PANTA RHEI. De jazzy dwarsfluitist en sopraansaxofionist Philippe Laloy werd hier onlangs nog op Folkroddels vermeld dankzij de jazzfolkplaat 'SI LA TERRE' van Geneviève Laloy, en de percussionist Osvaldo Hernandez Napoles speelt ook bij de ethno-groove groep DEEP FORREST.
Karim zelf is een Belg van Jordaans/Joegoslavische afkomst. Hij werd geboren in 1976. Op 16-jarige leeftijd leert hij elektrische gitaar spelen. Vier jaar later raakt hij gepassioneerd door de flamencogitaar. Op één van zijn reizen in Jordanië koopt hij een Ud (=Arabische luit), en leert daar helemaal in zijn eentje op spelen. Intussen speelt hij bij meerdere groepen, zowel folk (Dazibao en TURDUS PHILOMELOS) als jazz (samen met de pianiste Nathalie Loriers en de Engelse zangeres Melanie Gabriel).
Zijn 'quartet' bestaat eigenlijk nog niet zo heel lang. Toch is dit album 'CUATRO CON CUATRO' van een bijna onaardse schoonheid. Kwalitatief staat dit even hoogstaand als Dazibao, en dat wilt wat zeggen.
Bijna alle nummers zijn van eigen signatuur. Enkel 'La llorna' is geen eigen compositie. Toeval of niet, maar ik vind dit zuiders aandoend nummer nu nét het zwakste van de CD. Vooraleer er nu een storm van protest losbarst: ook dit nummer is prachtig, maar het verbleekt bij het aanhoren van de rest van het album.
Het hoofdgenre is zeker 'flamenco', maar dan geen traditionele flamenco. Opener 'septime' is tekenend. De flamencogitaar wordt prachtig begeleid door cello (pizzicato), een jazzy fluit en een indringende cajon. Een aantal nummers klinkt zo rijk dat men nauwelijks kan geloven dat er slechts vier muzikanten aan het werk zijn. 'Mr. Lee' heeft een groove waarbij die van APOCALYPTICA verbleekt. OLLA VOGALA is niet ver weg, zowel qua arrangement als qua compositie. Hetzelfde kan trouwens gezegd worden voor 'Mr. Lee 2, Be water my friend'.
Tussen al deze rijke klanktapijten wordt hier en daar een sober liedje opgehangen. 'Taxim' bijvoorbeeld. Karim bespeelt er enkel zijn Ud, maar dan met een intensiteit die doet denken aan een Ali Farka Toure. Het nummer gaat naadloos over in 'Zayak' waar gastmuzikante Nathalie Loriers een ingetogen bijdrage levert op piano. Karim zingt er zowaar. De muziek krijgt een Arabo-Andalusisch sfeertje dat me wat deed denken aan de film VENGO. De percussie van Osvaldo is rijk in zijn subtiliteit en brengt hier en daar een Zuid-Amerikaans accent aan.
De titeltrack 'Cuatro con cuatro' vind ik niet het sterkste nummer van de plaat. Musette en Flamenco worden er gecombineerd, en kregen een jazzy touch mee. Neen, dan vind ik de jazzy rumba in afsluiter 'Nasreddine' beter.
Maar ik begin te muggeziften. Dit is een prachtplaat. Jammer dat ze nu pas uitkomt, zo maakt ze weinig kans in ons 'eindejaarslijstjes'. Volgens mij verdient dit een top 5-notering.