Er is meer in Parijs dan Tango. Wanneer we bepaalde herinneringen maar niet los kunnen laten, gaan we op zoek naar de reden. Dat wordt vertaald naar deze performance: een onderzoek van herinneringen, reizen en flashbacks.
"Ik heb een oude platenspeler en lp's van Gardel.
Buenos Aires, Parijs en Lissabon heb ik in mijn hart gesloten. En ik heb een oude foto van Amália, genomen in Rio de Janeiro in 1945.
Ik ken het vreselijke verdriet zoals verwoord in Baudelaire’s L’Invitation au voyage.
Ik heb de gitaar, de piano, de contrabas en de bandoneon vervangen door een accordeon.
In de muziek verstrengelen vingers zich zoals benen dansen tot diep in de nacht.
Sommigen zeggen dat de Fado eens een dans was.
De Fado is als de tango: de muziek van degenen die arm zijn of gek maar de muziek van grote zielen!
Ik blijf maar denken aan de rode bloem in het gitzwarte haar van Amália, aan de Milonga, Bolero of zelfs de Tango Criollo. De gedeeltelijke omtrek van een bandoneon naast die jonge vrouw, zittend op de stoep in La Boca in Buenos Aires, haar grote, groene ogen, de glimlach van een puberende Gioconda. Of mijn herinneringen aan Parijs, van hulpeloze emigranten die zijn gehuld in een soort van sensuele mysterie. Zou dat een Fado of een Tango zijn? Of een Fado Tango?
Fado Tango kan beschreven worden als een reis op een van die grote trans-Atlantische lijnen die worden volgepropt met mensen uit elke klasse en type. Of als een oude boot, afgemeerd aan de ene of de andere kant van de Atlantische Oceaan. Maar je kunt nog verder gaan en stellen dat Fado Tango de reis zelf is: van Buenos Aires via Lissabon naar Parijs. Waar van alles kan gebeuren op de route van armoede naar luxe. Wanhoop, een lange lijst van tegenslagen, liefdesverhalen, en vooral saudade, dat onvertaalbare woord vol van zulke grote en nobele gevoelens.
Dit is mijn muziek. Het doorkruist verschillende talen en is geschreven door verschillende grote muzikanten voor wie ik een niet te omschrijven respect, bewondering en dankbaarheid voel.”(Cristina Branco)