Kamer-wereld-muziek-folk is de beste omschrijving voor het Belgisch/Turkse kwartet; 'Chansons Pour La Fin d' Un Jour'.
Emre Gültekin speelt op de saz en tanbur; Ertan Tekin op de duduk; Joris Vanvinckenroye contrabas aangevuld met de Gentse folk grootmeester Wouter Vandenabeele op viool en mandolin, de bekendste van de vier.
'Chansons Pour La Fin d'Un Jour' belooft 'Liedjes Voor Het Einde van de Dag', en die komen er ook. De muziek straalt rust uit, voor het einde van een (drukke) dag. Trage tempi zorgen voor een mijmerende sfeer waarbij je wordt geholpen door de strelende melodieën die veder zacht worden gespeeld tegen een Turkse achtergrond.
Op 'Chansons Pour La Fin d'Un Jour' wordt geen percussie gebruikt waardoor het allemaal open, helder en transparant klinkt. De tanbur en de saz (langhals luiten) zorgen voor die Anatolische tonaliteit en klankkleur aangevuld met de duduk; het Armeens dubbelrietinstrument dat enigszins lijkt op de hobo maar dan met een lieflijk mild en melancholisch timbre. De muziek op 'Chansons Pour La Fin d'Un Jour' biedt een muziekstijl die ondefinieerbaar is, zijn eigen muzikale weg gaat en je meeneemt naar Turks/Belgische landschappen waar je Gentse paardenlookworst eet met fêta en olijven. Delicatesse-muziek voor fijnproevers!
Dat onze Zuiderburen wars zijn van enige stereotypering, bewijst Wouter Vandenabeele (1970) al jaren.
Hij stond aan de wieg van de Gentse Neo-folk beweging die hij inluidde met de fantastische muziek van zijn folk-bigband Olla Vogala eind jaren '90. (met in 2004 de Marokkaanse variant Bared Ataï).
Daarna volgden meerdere (folk) projecten met Vandenabeele als innovator zoals Ambrozijn, Trio Viool en zijn solo project Chansons sans Paroles (Liedjes Zonder Tekst). Hij initieerde het project 'Zuiderwind' met Zuid-Afrikaanse musici en werkte o.a. samen met de Senegalese violist Issa Sow en de Griekse zangeres Savina Yannatou.