Soms wou je dat muzikanten even de moeite hadden genomen een goede groepsnaam te kiezen, al was het maar een gelegenheidsnaam. Nu ligt hier een werkelijk magnifiek wereldfusiefolkalbum met de mooie melancholieke titel Chansons pour le Fin d'un Jour, Liedjes voor het einde van een dag, van Emre Gültekin, Joris Vanvinckenroye, Ertan Tekin en Wouter Vandenabeele. Bestelt u maar even in de platenzaak: mag ik van u dat prachtige album van Emre Gültekin, Joris Vanvinckenroye, Ertan Tekin en Wouter Vandenabeele?
Wouter Vandenabeele is misschien de bekendste van de vier - als violist speelde hij onder meer bij Ambrozijn en Olla Vogala, waar de Belgische folk ook al inventief gemengd werd met wereldmuziek van diverse streken. Hij maakte nog meer indruk met zijn soloplaat Chansons sans paroles een paar jaar geleden. Joris Vanvinckenroye is een superieure contrabassist die ook al zo fraai op muzikaal avontuur is, met de band Aranis of solo. En dan is er Emre Gültekin op saz en tanbûr, een soort Turkse luit, lijkend op de oud. Hij nam, naast Vandenabeele, ook een deel van de magnifieke composities voor zijn rekening. Ertan Tekin tenslotte speelt op de duduk (een Armeens blaasinstrument) en de mey (een Turks blaasinstrument).
Je kunt dus van een Belgisch-Turkse samenwerking spreken, maar het resultaat is niet zo gemakkelijk in een hokje te plaatsen, want dit is gewoon avontuurlijke wereldmuziek die zich van grenzen weinig aan lijkt te trekken. Het avontuur, het samenspel en vooral de melancholie van de "fin d'un jour" samen zorgen ervoor dat je je als luisteraar volledig overgeeft aan deze bijzondere muzikale reis.
Magnifique!