Wouter Vandenabeele was bij mij tot voor enkele jaren vooral bekend als de sympathieke violist bij Ambrozijn en Olla Vogala, folkgroepen die mij - hoewel baanbrekend in het genre - minder bekoren. Ik ben namelijk niet zo een liefhebber van de geiten wollen sokkensfeer, inclusief volksdansjes en boombals waaraan folk mij automatisch doet denken. Natuurlijk zondig ik mij hier aan stereotypering die weinig met de muziek op zich te maken heeft, maar vooral met de omkadering die rond het hele gebeuren hangt.
Chansons sans paroles, het eerste soloalbum van Wouter Vandenabeele, beschouw ik nog altijd als één van de mooiste cd's uit 2007. Een pareltje met 14 betoverende miniatuurtjes om steeds weer opnieuw op te zetten. De composities leunen sterker aan bij klassieke muziek dan folk. Impressionistisch en poëtisch! De viool van Wouter Vandenabeele wordt enkel ondersteund door bas en accordeon. Enkele gastmuzikanten zorgen voor een sober exotisch accent (Senegalese hoddu, Afrikaanse percussie en Arabische qanun). Beluister de cd via Deezer.
De voorbije jaren zagen we Wouter Vandenabeele steeds vaker opduiken op cd's en tijdens concerten van artiesten uit Senegal, zoals Malick Pathé Sow, Issa Sow en Daby Balde. Ook trad hij onder de noemer 'Nervin' een aantal keren op met Turkse muzikanten. Daarbij deed hij de nodige inspiratie op voor het vervolgverhaal op 'Chansons sans paroles'.
Chansons pour la fin d'un jour verscheen vorige week bij Homerecords. Voor dit nieuwe muzikale hoofdstuk bracht Wouter Vandenabeele indrukken bij elkaar van recente reizen en bijhorende ontmoetingen. Hij verzamelde ook deze keer uitstekende muzikanten om zich heen, namelijk Joris Vanvinckenroye (contrabas) , Emre Gültekin (saz en tanbur) en Ertan Tekin (duduk en mey).
Joris Vanvinckenroye was één van de bezielers van Troissoeur én oprichter van Aranis. Hij speelde bij Roby Lakatos, Björk, Olla Vogala en vele anderen. Emre Gültekin (Turkije) vormde met zijn broer en zijn vader Lüftü Gültekin het ensemble Gültekinler en werkte samen met o.a. Dadmehr (Iran), Malick Pathé Sow (Senegal), La Roza Enflorese (Sefardische muziek) en de beroemde Goran Bregovic. Ertan Tekin (Turkije) speelde met zowat alle grote muzikanten uit de Turkse muziekwereld en werkte mee aan honderden muziekopnames.
Het resultaat? Een nog soberder album met veel Turkse accenten!
Wouter stond in voor de meeste composities, waarin zijn viool schitterende melodieën produceert, fijntjes ingekleurd door de andere instrumenten. De duduk en mey zijn verantwoordelijk voor een weemoedige, lichtjes sombere herfststemming waarvan het hele album doordrenkt is. Klanken die trouwens perfect passen bij de grijze hoesfoto. Het heel melancholische 'Chanson du peuple oublié' en de Oosterse pracht van 'Chanson pour Badji' springen er voor mij het meest uit, maar eigenlijk klinken de stukken weer allemaal even intrigerend. Ook Emre Gultekin leverde enkele composities en zingt het nummer 'Kar yagdi gülumüze'. Spijtig dat er geen vertaling ingesloten zit van de Turkse tekst. Dat geldt ook voor het gedicht van de Turkse sufidichter Yunus Emre, waarvan de tekst opgenomen werd in het cd-boekje.
Karla - wereldmuziekavonturen.blogspot.com