De dertien grotendeels instrumentale stukken op deze Chansons situeren zich tussen klassieke muziek en de meer kunstige volksmuziek van Anatolië en wellicht de Perzische traditie.
Luitist Emre Gültekin tokkelt een typisch bedachtzame achtergrond en Joris Vanvinckenroye strijkt donkere strepen, waarop een klassieke viool en een duduk (een Armeense fluit) beurtelings de solo's inspelen. Een schitterende combinatie. Dit is zeer sfeervolle, meditatieve, poëtische muziek.
Het einde van de dag wekt bij componist Wouter Vandenabeele vooral warme onrust op, zo te horen. Hij heeft door zijn vele reizen en oefeningen in andere culturen een diepe toon in zijn vioolspel gelegd, die tegelijk heimwee oproept en verlangen uitstraalt.
Het is ook wijze muziek, die naar onthechting zoekt, heel ver van de waan van de tijd.
(vpb)
de Standaard